خونه ی بچگی

 

شیشه ی      مه     الود        اتاقمو                           روبه   زیبایی    تو    پاک    میکنم

واسه ی     کشیدن      خیال     تو                            روزای  تنهایی  تو   خاک   میکنم

میرسم  به  کوچه ی    بچگی هام                               جایی  که   بوده   همه ی   بازیام

از دلش  غصه رو  بیرو ن میکشم                                 جای خیر رو شرو وارون میکشم

نکنم       اون     اشتباه      بچگی                              دلش و  داغون  کنم  به  سادگی

دیگه   با    بخت    سیاه    قصه ها                               نقشه ی    جدایی    رو  نمی کشم

با    همه       ادمکای      قصه مون                             یه  راه سبز روی  زندون  میکشم

خونه  رو  با  سبزه  و  گلهای   نو                                  ادما شو    دونه     دونه    میکشم

سبزی    باغچه   رو   عین   قدیما                                 خالی   از   درد   زمونه   میکشم

خونه ی   بچگیم  و  با  رنگ سبز                                   قرمز  و   سفید   کنارش   میکشم

وسطش   یه  گل  به  نقش  ازادی                                 شکوفه    واسه    بهارش    میکشم

خورشید مهربونی رو  با یه  زرد                                  مثل   یه   تیکه   جواهر   میکشم

       یکی هست

         تو     این     دنیای     دیوونه     شبیهه      من      فراوونه

تموم     قصه ی     بودن     پر     از   دردای      زندونه

         مثل    اینکه   خدا   اینجا   فرستاده   یه   مشتی    غم

به  هر ادم   یکی   داده   همه   هم   درد   بدون   هم

         تا  می خوای  ادمی  باشی  برات  فرصت  تموم   میشه

نمی دونم    چرا   خنده    برای    ما   حروم     میشه

        چه می دونی توی خونت چه حسی داره  مهمون  شی

توی    خونت    شبیه    من    شبیه    قطره    بارون    شی

        توی    کابوس    اون     شبهای     بی   مهر  و   محبت

یه    دیوونه     میشی     اونجا     طلسم     میشه    رفاقت

        می خندن  واسه  گریه هات   نمی شینن   پای   حرفات

نمی شن  مرحم  زخمات  یه  بغض  میشی  توی  شبهات

         دیگه    شعرای    تکراری    رفیق    لحظه هات     میشه

یه    گوشه    می شینی    تنها     امید    تو    خدا    میشه

        ولی    یکی   همیشه   هست   که   می دونه   تو   تنهایی

یکی  که  با   تو   می مونه   همونه   که   دوسش   داری

        به  امیدش  تو  می سازی   خودت   رو   هم   نمی بازی

  فقط  می خوای  با  اون  باشی  رفیقش  زیر  بارون شی

 

          مسافر

 

            هر   انچه   در   سرم   بود   از  عشق   با   تو   گفتم

شرح     جدایی  ام    را     از     سرنوشت     شنفتم

            مقصود    من    تو    بودی    من   به   کجا   رسیدم

راهم    سیاه    و   فانی    در    بخت    بد     دویدم

            جز    رنگ     ناز    چشمت    رنگی    دگر    ندیدم

صد    ناز   و   صد   کنایه    از   این   زمانه   چیدم

           من   یک   مسافر   و   تو   چشم   انتظار   من   باش

هر   لحظه  از   سفر   را   یک   نامه   یار  من   باش

           تا    لحظه ی    رسیدن    تصویر    ذهن    من   باش

ای     اسم    تو    شروعم    پایان    راه     من    باش

           من   خلوتم   هیاهوست   در   فکر    چشم    اهوست

یک شب  به صبح  ندیدم گویی  طلسم  و جادوست

           با     اینکه     در     عذابم     از     دوریت      مذابم

ملک   جهان   و   هستی  گر  بی  تو  است  نخواهم

 

                                                مجرم

        من          نمی دانم         چرا                                 یک    مجرم   دل   خسته ام

        شاید   این    جرم    من   است                                  تنها    به   تو    دل   بسته ام

        در    محکمه     با      رای    تو                                  محکوم    به    حبس    ابدم

        دل     کندن    از    تو    بایدم                                   تو   خوبی   و   شاید    بدم

        سر  گشته  ام      در       وادی                                  بی حاصل      روئیای    خود

        حیران   شدم   ان  کوه  عشق                                     در  عمق  چشمانت  چه شد

        چون  می روی   تردید  مکن                                      بازنده  ای     در      انتها

        می سوزم    از    اینکه     چرا                                    دادی    مرا   به     بی  بها

        از   هر    غروب   و    سایه ای                                     از  هر   شب   و   ستاره ای

        بعد     از      تو     یادم    اورد                                  از    هر    گلی    خاطره ای

        اشکم     نگر  ،     خون    جگر                                   نازم   دلت     سنگست   مگر

        روزم     سیاه     عمرم      تباه                                   در کام  من  تلخ  است   شکر

        این    دل     بسویت     پر زده                                    این   قدر   مرا   زجرم  نده

        تو   رفتی   و   در    بی  کسی                                    دیوار     غم     دورم    زده

        زندانیت     را       شاد       کن                                  او    را    رها    در  باد  کن

        با       مهربا نی های       خود                                   عاشق  تر   از    فرهاد    کن

 

              شوق دیدار

 

                  ان    دم      که    یاد    تو     بودم

اتش   زدی         بر          وجودم

                 وقتی       شنیدم      که        میری

بر           ارزو           پا         نهادم

                 باز       اسمانم         سیاه       است

از     تکه         ابر های        نفرت

                 می بارد      هر دم      سر       من

اوار       غم           موج       مهنت

                 من    با    تو   گل      بد     نکردم

در   اوج    درد     ترک     نکردم

                اما          نشد          باور           من

ظلم    تو     را     درک      نکردم

               حالم     خرا بست      و        بیمار

چشمم   به   در      عکس    دیوار

               غافل      از    آ نم     که   این بار

                                                      بی سود  است  این  شوق  دیدار

 

                آمدم

 

                    آمدم      تنهایی      دیروز      تو     درمان    کنم

بی صدا  در  عشق  تو  تنها  و  سرگردان    شدم

                    آمدم  واژه  شوم   انجا  که   هیچ   حرفی   نبود

ناگهان    چشمان   تو    قلب   مرا   از   من  ربود

                    آمدم    تا   راه   ازادی    از    ان    زندان  شوم

راه  خود  گم کردم  و  در  یاد   تو  ویران  شدم

                   آمدم     ارامش      طوفان       روئیایت       شوم

در  میان    موج     روئیا     غرق   دریایت    شدم

                   آمدم    سدی   شوم   در   پیش   اشک  دیده ات

سد   چشمانم   شکست   از  دوری  هر  خنده ات

                   آمدم   تا   شعر   غمهای    تو     را     پنهان    کنم

شاعر   شبهای   مستی   در    دل     باران    شدم

                   آمدم   نوری   شوم    در    ظلمت   و   بی تابیت

گم   شدم   در  چشم   تو    در   ارزوی    دیدنت