بتم

 

     او که  تب  کرد، جان  و دل  بخشیدمش

در   خیالم   ،   چون    گلی    بوسیدمش

     او     شراب      ناب     و      قلبم     میکده

او    بتم     بود    و    دلم     چون   بتکده

     غافل    از     انکه    مرا    دیوانه   خواند

خانه ام    از    دوریش     ویرانه     ماند

     در   هوایم    چون    نفس    بود   و  نبود

درد     دوریش     قفس     بود    و    نبود

     از    فراغش     شاعری     را    بر     شدم

هم  چو   چشمم   زیر    باران   تر    شدم

     نامه هایم    را     نخوانده      پاره     کرد

با    سکوتش     دیده ام   بی چاره   کرد

     او    دلیل      ان       همه      شبهای     تار

شعر    اهنگ    اشک   غم     بر  روی   تار

     هر    سکوتش    کوهی    از     اواز    بود

ارزویش      لحظه ی        پرواز        بود

     او  خدایم   بود   و   من  چون   سایه ای

هر  شب   از  این   قصه   شد   افسانه ای

 

 

 

دنیای کاغذی

شهر    ما   رنگش   سیاهه   ادماش   چه    بی  گناهه

یه   دنیا    قصه ی   تاریک   پشت   هر   دونه   نگاهه

یه  راه  خیلی  دور  جلو  یه   عمر  رفته   پشت   سر

تموم     ارزوها مون      غبار      گرفته     پشت    در

چرا   دلم   هر چی  می خواد   محاله  دستم   برسه

هر کسی  رو که  دوست  دارم  خیاله  دستم   برسه

تقصیر    این     زمونست     که      قلبمون      شلوغه

همه      با      هم      غریبه      عشقا    مونم    دروغه

دنیای    کاغذی    چرا   سایه   شده   رو   قلب   ما

فاصله ها   زیاد    شده    نفرت     کاشته    همه   جا

پول  شده  خورشید  روزا  عشق   دیروز   ماه   شبا

همه    چیز   ما     ادما     مرگ    خاموش      عاشقا

پول  که  صداقت  نمیشه  هم  صحبت  دل   نمی شه

تو    تنهایی    زندگی       رفیق     راهت     نمی شه

وقتی   می خوای یکی باشه  درد  دلت رو  بشنوه

کوه    پول     کنار    تو    یک     کلمه     نمی شنوه

اگه   که   تنها   بمونی   بی  هم   نفس  جا   بمونی

هم  نفست  پول   نمی شه  کاغذ  محبت    نمی شه

وقتی    ته    زندگیتون    همه    باید    برین    سفر

هر چی  دارین  جا  بذارین   برای  دنیا   بی  خبر

یه   شعر    تازه  تر    واسه    باقی    عمر تون  بگین

عشق  و مثل پول و ماشین  تو زندگیتون  راه  بدین

 

 

     ساده بودم

 

       چون  قلب  پاک  یارم  دیگر  سرای  من  نیست

                                          جز  رفتن  از  دیارش  نقشی  برای  من  نیست

      هنگام   مستی  در شب  خنجر  نشاند  به  قلبم

                                           ای   اشک   خفته ی  من   دریاب   قلب  سردم

      چون   ساده   بودم   هردم    پیش   نگاه  دریا

                                          سلطان   قلب   من   بود   او  در   نگاه     فردا

      از   دوری   و   عذابش   در   فکر   خاطراتش

                                          پژمرد     باغ    عشقم   تلخ     است    سرنوشتم

     اهوی   بخت   من   را   تیر   غمش   نفس  برد

                                             احساس زندگی هم  بی  عشق در  قفس  مرد

      می   میزنم    به    عشق    دیدار    تازه ی    او

                                           تا   اشک   درد    نریزم   هرگز   ز  دوری  او

     شاد  بودم   اگر  چه   یک  بوسه  هم   نچیدم

                                           شاکی  ز خود  که  هجرت   در   اینه   ندیدم