قطار

خستم از شبای غم منو تو  بدون هم                    از سکوتی که میگه دیگه حرفامو نگم

خستم از اجبار و کم  جاده ی پر پیچ و خم            من واسه جهل و دروغ تب تند اتیشم

ادما یادتونه دلتون سفر میخواست

شور و حال بیخودی  جای پر خطر میخواست

بلیت تک سفره خریدید واسه قطار

قطار ی که هر کوپش زندونی بود  بی بهار

موقع سوار شدن هیچ کی ازادی  نخواست

هرکی به سهم خودش توی ایستگاه جاش گذاشت

ببینین  از پنجره  ازادی  چه دور میشه             نمیدونین  نباشه فردامون بی نور میشه

منو تو مسافریم میدونی کجا میریم                        میدونی که تا ابد منو تو چشم تریم

دنیامون رنگ و ریا گریه های بیصدا                   با شمام ای ادما   این قطار میره کجا

ببینین داریم میریم بی هدف  سمت سقوط              چشاتونو وا کنید مقصد ما این نبود

بسه هرچی که دیگه  چشاتون عشقو ندید                  ترمزو باید کشید ادما پیاده شید

 

 

   ارزو

این روزا خیلی حسودیم  می شه بت                   به توکه یکی مث منو داری

به تو که هرچی بگی همون میشه                       همه چی به نفع تو تموم میشه

به توکه هرچی بگی نه نمیگم                           هر کاری کنی پشیمون نمیشم

ولی باز میری و تنهام می ذاری                        چقد اسون میگی دوسم نداری

نمی خوام منت بذارم ولی خوب                        لایق خوبیهای من نبودی

خیلی بت گفتم بمون دوست دارم                        ولی باز ارزوهامو  ندیدی

اگه میتونی فراموشم کنی                               اگه اسونه واست  شکستنم

من چرا بسوزم و دم نزم                                بعد از این عاشق دل نبستنم

این ترانه توسط اقای بهنام علیزاده خونده شده و در البوم  {هم نفس } اسفند 91 منتشر شد.

 

 

 بدبین

 چرا بد بینی و مشکوک ته قصمون سیاه نیس

بذاردستا تو بگیرم دوس داشتن هیچ وقت گناه نیس  

 یه کمی گذشت قشنگه ی کم اعتمادم بد نیس

کاش میدیدی که دل من رسم  انتظار  بلد نیس    

 

یه کمی جا تو عوض کن نگاه کن از سمت دیگه

ببین این دل شکسته توی خلوتش چی میگه

حافظش پراز نگاته  نگاش از دوریت کبوده

جز توکه ازش بریدی فکر هیچ کسی نبوده

توکه خوبی مث خورشید  لرزش صدامو کم کن

به شب تارم  بتابو  دوباره صدامو گرم کن

شک  نکن وقتی که میگم جز تو دلخوشیم کی میشه

معلومه  ازحالم امروز عاقبت  بی تو چی میشه

 

 انتظار همیشه بد نیس وقتی اخرش تو باشی

با تو بودن ارزومه بگو  نمیخوای  جداشی    

 

 

شوک

 

می شینم  وقتی  یه  جایی؛ که  تو واژه ؛ ازت  دوره

میشم   خالی  ترین  پوچی ؛  بی  تو  تنهایی مغروره

نگاهم  میرسه   اونجا  ؛ که    دلتنگی    شروع    میشه

دلم     بازیچه ی    دست   یه    دنیای   دو   رو   میشه

منو  چی  شوک زده  کرده   مث   یه    تیکه ی  چوبم

نمی خوام  خنده   بازار   شم   تظاهر  می کنم  خوبم

با هر  شیطنتی   خواستی   بر نجونیم  ؛   از  احساسم

نفهمیدی   دوست  دارم  کسی  جز   تو   نمی شناسم

                           دلم پیشت  بود و  اما؛ همش می سوختم  از  سردیت

هزار بار  با  خودم  گفتم  چرا  می میرم  از  دوریت

چرا   بودی  چرا   رفتی  چرا  با  من  تو    بد  کردی

تموم  دلخوشیم  اینه  یه  روز می یاد  که    برگردی

 

 

 

                                         مُد

 

تو  این   شبای   سرد    دل   سپردن           همه  دارن  به گریه هام می خندن

توام دیگه  یه  جور  با  من   غریبی            که  انگاری  هیچ وقت  منو  ندیدی

تو  این  روزا  که   دل   بریدن   مد            ببین  دلم  چه  جوری   عاشق  شده

عاشق   یکی     که    سرش    شلوغه           کارش   فقط    شکستن    و   دروغه

چرا     باید        ارزوهام       بمیرن           غریبه ها   دست    تو    رو     بگیرن

وقتی   میون   این   همه    عروسک              فقط    منو    می بینی   یه   مترسک

چرا    باید    ازت    بخوام    بمونی             وقتی   منو   یه   بازیگر   می دونی

 اسمون          رفاقت          خیالیت             تا    روز    اخر    واسه   من  کبوده

خودت   برو   که   دیگه  باورم  شد               لیاقتت            خیانتم           نبوده

 

 

  

یه   روزی  رفتی  و   تنهام   گذاشتی

خواب   برگشتن  و   تو  سینه    کاشتی

می دونستم      میای     پیشم    دوباره

بی    تو    این   زندگی   معنی   نداره

خبر  دادن  می خوای   برگردی  پیشم

بشی   قلبم    گلم    خورشید      عمرم

توی       تنهایی      شبهام        بتابی

واسم   قصه   بگی   تا   صبح    نخوابی

مث    اون    قصه های    با   تو   بودن

گل    خنده   روی    لبها      نشوندن

حالا  خیلی  خوشحالم   بر  می گردی

نمی دونی  با   این  قلبم   چه   کردی

اخه    بی   تو   گلی   افسرده   بودم

تو  بارون  بودی   و   پژمرده    بودم

 

 

دنیای بی تو

 

می دونی    چرا    باید     با      تو       باشم

همیشه        از       خوبیات       گفته     باشم

چرا       باید       به       تو      وابسته    باشم

بی    تو    از     زندگی  ام     خسته    باشم

اخه   وقتی   خودم   و   بی    تو    می بینم

کوه       سنگی  ام     باشم    خیلی   حقیرم

می شینم      پشت       سر     روزای     رفتم

می سوزم    از    حرفایی    که    بت  نگفتم

چیزی   نیست   که   خنده   رو   لبام  بیاره

حرفی  نیست که  بغض  توی  صدام  نیاره

اشکای      سرد       منو       دنیای      نامرد

بی  هدف    پرسه   زدن    مث   یه   شبگرد

میشه    رنگ    بوی    یه    دنیای    بی    تو

عاشقم    ،     عاشق     یه     روئیای    با    تو

 

 

 

معرفت

 

هر   که   خواهد   یار   باشد   با    دلم

در     تمام     عمر    باشد     او     گلم

از   تمام    دُر   و   گوهر    در    کلام

من   یکی   از   او   بخواهم   در  مرام

معرفت    از   قلب   او   خواهش   کنم

یک   جهان    خوبی   را   یارش    کنم

معرفت   را  پنج   گنج   است  در  نهان

هر   یکی    از    دیگری    برتر    بدان

میم    ان   مهر    است  و  پاکی  و  وفا

عین    ان    عشقی    برای     لحظه ها

ر    به    راستی ها     کشاند    روزگار

ف     فروتن    میکند    در    هر    دیار

ت    همان   در   معنی   خوارم    نکن

بعد   از   این   گویم   مرا   ترکم   نکن

گر    تمام    معرفت    در   فکر  توست

پس  بیا  چون   روح  من   بیمار  توست

 

 

 

وقتی که بری...

 

وقتی  که   بری  بگو  که   باشم؟  چه  کنم

از   بوسه ی   تو   بگو  جداشم   چه   کنم

وقتی   که   بری  با  غم  دوری  چه  کنم

چشمان   منی   با   شب  کوری  چه  کنم

وقتی  که  بری   با   تب  و   تابم  چه کنم

ارامش   من ,  با    دل   زارم    چه   کنم

وقتی  که بری  با  تن  بی  جان چه  کنم

معمار   منی   خانه ی   ویران   چه   کنم

وقتی که  بری  با  بوی   باران   چه  کنم

احساس منی خالی و  بی جان چه  کنم

وقتی  که  بری خیره  به  راهت  چه کنم

تو    دین   منی   بگو    عبادت   چه   کنم

وقتی   که   بری   زنده   بمانم   چه  کنم

در  غربت سرد   از  تو  نخوانم  چه  کنم

وقتی  که  بری  با  باد و طوفان چه  کنم

در  فصل  خزان  بی سرپناهم  چه  کنم

وقتی   که  بری   با   بغض  گلها چه کنم

در   اینه ها    با   چشم   رسوا   چه  کنم

وقتی  که  بری  با  حرف  مردم  چه کنم

من  خاک  توام   بی گل  گندم   چه کنم

 

 

 

 رنگین کمان

 

  ای    تو    که   گم  می کنی   زیبائیت   را  در  غبار

ای  تو  که  در  مستیت  بد  می کنی  در  حق    یار

  ای   تو  که  از  هر  طرف   اید  صدا  ان  سو   روی

راه   خود   کج   کرده  و   خوبی   ما   از  یاد   بری

  در    مرام   معرفت   چون   طبله ای    رسوا  شدی

ادعایت     بر     فلک      خالی  تر      خالی    تویی

  چهره ی    زیبای    تو    رنگین    کمانی    در    هوا

این  خطای   چشم   ماست   رنگی  نبوده   در  شما

  اخر     بازی    مرا     سوزاندی    و    شادی     بدان

زندگی   یک  رنگی  است  نه   ظاهر  رنگین کمان

  در پس  برده  دلت   از  رنگ    تو  رویش    سیاه

 اندکی   فکری   بکن   بر  حال   زار     خود  نگاه

  چون  پر کاهی  که   بر   موج  دورویی  می خزد

اخر   کارش    اسیر     موج     گرداب     می شود

 

 

بسه

 

 

به   یاد  اون  چشام   هم رنگ دریاست

یه  روزی  رفت ، دلم   تنهای   تنهاست

نشستم       منتظر     تو       ساحل    غم

منم   در   حسرتش    با   غصه همدم

ولی  خوب   می دونم    همش    فریبه

دیگه    اسمم     براش    اسمی    غریبه

واسش   عادت    شده    منو     شکستن

منم      کارم     فقط    واسش    نوشتن

دیگه   خستم   از   این   بازیه   بی برد

تو این بنبست سرم به سنگ غم خورد

خدا  بسه   منو     از     درد    رها  کن

منو    دیگه   واسش  یه    بی  وفا  کن

خدا  کاری    بکن      ازش     جداشم

یه  کاری کن  دوسش  نداشته   باشم

 

بغض نکن

 

آی  دخترِ  آی  تویی  که ،   بد     می یاری   تو   روزگار

آی    تویی   که    تو   زندگیت،   ندیدی  حتی   یه   بهار

آی     دختر ِ   آی   تویی  که ،   نازکتر    از   برگ  گلی

آی      تویی    که    افسرده یِ ،   آوارِ     کوه    مشکلی

وقتی    دیدم     شومی    بخت    غبار     سردِ   رو    تنت

حادثه ی   اون   روز   تلخ   یه    لکه  شد    رو     پیرهنت

نفرین    نوشتم    به    زمین    گفتم    پا   شو    اینجا   نشین

گفتم   تو    هم   مقصری     اگه      سکوت     کنی      همین

بغض   نکن     بارون    ببار    اروم     بگیره     لحظه هات

دل سرد    نشو    طاقت     بیار    می رسه   روز   خندهات

روزی    هزار   دفعه   میگی     تقدیر    تو    چرا    سیاست

کوشه ی   تنهایی   شب    فقط   میگی   خداست   کجاست

یه  روز  خودش  میاد   پایین   پاک   می کنه   غصه ها  تو

به   پای   حر فات   می شینه    شاد    می کنه    قصه ها  تو

خوب  می دونم   داغون    شدی   نمیشه   جای   تو   باشم

ولی   با    این    ترانه ها    می خوام     صدای    تو    باشم

بگم   از   اونا    که    همه    پستی  رو    یک     جا    خریدن

تو    قفسِ     هوس      شدن      به    حیوون     تن   رسیدن

سیاه ،  سفید    فرق    نداره    فردا     واست    چه    رنگیه

ولی   می چرخه   این    فلک    فردا     ببین    دست   کیه  

عاقبت, اون   سیل   چشات    خراب    میشه   رو    سرشون

لحظه ی   انتقام      میاد     می بینی     روز    خاری شون

 

 

 

     کی می تونه

 

     کی  میتونه  با یه عکس اروم  بگیره لحظه هاش

با    وجود     بدیات     برات    بمیره    تو    شباش

     کی  واسه  دیدن    تو   به   خاطرات    سر  میزنه

تو  بری  گریه  می یاد   پشت   چشاش  در  میزنه

     کی  میتونه   بی   تو    باز  اغوش    تو    بغل   کنه

دلش  و    بشکنی     اما     بگه     یادت    می مونه

     کسی  جز   من   نتونست  حرف   دلت  رو  بخونه

بمونه   پای    کسی    که    قدرش    و   نمی دونه

     کسی   قد   من    نشد    عاشق    خنده هات  باشه

توی     جادهای     تار    همسفر     چشات     باشه

      هیشکی   جز   من   نتونست   تا    اخر دنیا  بیاد

تا    طلوع   روئیاهات    پا    به   پای    شبها    بیاد

     اره    اون    فقط    منم   که   میتونم    کم   نیارم

نفس     اخرم    و      به    پای     عشقت      بذارم

     منو    باورت    بشه      تویی     که      باور     منی

تویی    که      تو     زندگیم      امید      اخر    منی

 

 

 

    دوری تو

 

     من  از دوری  تو   بی  پرده   چون  غم  می شوم

                                     هم چو شمع می سوزم و درچشم تو کم می شوم

   

     ذره ای  بی  اختیار  در  دست  طوفان  می شوم

                                می روم   در    اسمان   و   یار    باران   می شوم

    

     چون  درختی  بی نفس در قلب  بوران می شوم

                                 یک  قناری  در  قفس  عاشق  و  گریان  می شوم

    

     با   وجود   دوریت   از   عشق     تازه     خسته ام

                               ای   بهار  عمر  من   تنها    به    تو   دل    بسته ام

    

      ای    رفیق     اشنا     پیشم     بیا     من     تشنه ام

                                 تشنه ی   دیدار  تو   دل   از  خوشی ها  کنده ام

 

 

 

 

     بازیگر

 

     حادثه ی  یه  عشق  تلخ  زندگیم  و  ازم گرفت

نبودنت   تو  نیمه  راه  امید  و  از  دلم  گرفت    

     تو   بازی   ادمکا    قلب  و   دلم   بازیچه    شد

به   خاطر   گنا ه    تو   هم   بازی   غریبه    شد     

     ساده   دلم    که   کم   اور د   تو   بازی   ادمکا

ببین  چطور  راهی  شدم   تو  دنیای  ادم   بدا    

     بخاطر  تو   بد   شدم   از   خوبیام    رها   شدم

تو  دستای  وحشی  باد  یه  برگ  بی نوا   شدم     

     برای  لحظه لحظه هات  یه  عاشق رسوا  شدم

تو گوشه گوشه ی  شبام یه  بغض  بی صدا شدم    

     بیا   نذار   تو     زندگیم     بازیگر     بدی     بشم

واسه  به  دست  اوردنت  نقاب  به  چهره  بکشم    

 

     اخه  می خوام  خودم باشم

                               نقش      یه       اینه      نباشم

                                                               تو      باقی     سفر     با      تو

                                                                                   به     اسمون       پر       بکشم

 

     موج

 

     من   همونم   موج   تنها   تویی  اون   ساحل  روئیا

همیشه    به    خاطر    تو    بی قرارم    توی    دریا

     وقتی  با  شوق  فراوون  میام   از   دریای   وحشی

دوست  دارم ای  مهربونم  نشکنی  این دل زخمی

     همه   ارزوم    همینه    دستم   و   یه   روز   بگیری

بمونم    تو   دنیای   تو   پا   رو   عشقمون    نذاری

     بعد  بی  رحمی  موجا  دست  من   نوازشت   کرد

هر موجی اومد کنارت یه  سیلی زد و رهات کرد

     همه   عالم  می دونن ،  به  پای  عشقت   می مونم

اینو    باور    نداری    فقط    واسه    تو   می خونم

     کاش  می شد  دنیا  عوض شه  تو  بشینی جای قلبم

ببینی  چه  حالی  داره  وقتی  من  ساکت  و سردم

    اگه    تو    بی   اعتنا    شی  بازم   از   پیشت   نمیرم

واسه این که دوست ندارم  یه روزی  بی تو  بمیرم

 

کی دلش میاد

 

ای که  با  بودن  تو  همه  دنیا  مال  من

ارزویی  غیر   تو   نداره   این  دل  من

بیا   با  بودن   تو   قصه هام   زیبا  میشه

ماه خوشبختی  من  تو شبام  پیدا میشه

تو تموم   لحظه هام   مث  حس  نقاشی

رو غمای زندگیم  با نگات خط میکشی

با همه  خوبی  تو کی  دلش  میاد  بره

تک و  تنهات  بذاره  بگه دوست نداره

من  همیشه  پیشتم   می دونی  رفیقتم

تا   همیشه   تا   یه   عمر   اسیر   نگاهتم

 

توامید بودنی                           تعبیر خواب منی

  تو روزای انتظار          ناجی قلب منی

 

 

 

 

فرصت بده

 

یه  بار دیگه  فرصت  بده واسه حقیقت  نگام

به خاطر با تو بودن حلقه زده اشک تو چشام

یه بار دیگه فرصت  بده  تا  عشقم و ثابت کنم

واسه  دوباره  دیدنت  پر  میزنه   جون  و تنم

با  اینکه  دستم  خالیه  یه  کوه  عشقم  عزیزم

کوهی  که  اگه  تو  باشی  اتشفشان میشه گلم

یه  کلبه ی  خوب  و  قشنگ  یه   برکه  محبت

یه  اسمون   ستاره   دو   دل   پر   از   صداقت

سهم   ما   از   دنیا   میشه    اگه    بازم    بیایی

منتظرت   نشستم    خستم    از    این   جدایی

 

 

      بیا

 

      بیا خوشبختی و  با هم  ببوسیم

دعا  کنیم   بدون   هم   نپوسیم

     بیا  با هم  به  این  دنیا  بخندیم

همیشه     با   جداییها    بجنگیم

     بیا   یه   گوشه ی   دنیا   بشینیم

غروب  تنهایی  مون   و   ببینیم

     بیا   با  هم   بگیم   تنها   نِمیریم

نمی خوایم عاقبت جدا بمیریم

     بیا  با  هم  زیر  بارون   برقصیم

دیگه  از حرف  نامردا   نترسیم

     بیا  باور کنیم که  عاشق  هستیم

به هرچی که دروغه دل نبستیم

    بیا    ثابت    کنیم    مرز   جنونیم

اگه دنیا  نخواد  با هم می مونیم

 

 

 

 

     بتم

 

     او که  تب  کرد، جان  و دل  بخشیدمش

در   خیالم   ،   چون    گلی    بوسیدمش

     او     شراب      ناب     و      قلبم     میکده

او    بتم     بود    و    دلم     چون   بتکده

     غافل    از     انکه    مرا    دیوانه   خواند

خانه ام    از    دوریش     ویرانه     ماند

     در   هوایم    چون    نفس    بود   و  نبود

درد     دوریش     قفس     بود    و    نبود

     از    فراغش     شاعری     را    بر     شدم

هم  چو   چشمم   زیر    باران   تر    شدم

     نامه هایم    را     نخوانده      پاره     کرد

با    سکوتش     دیده ام   بی چاره   کرد

     او    دلیل      ان       همه      شبهای     تار

شعر    اهنگ    اشک   غم     بر  روی   تار

     هر    سکوتش    کوهی    از     اواز    بود

ارزویش      لحظه ی        پرواز        بود

     او  خدایم   بود   و   من  چون   سایه ای

هر  شب   از  این   قصه   شد   افسانه ای

 

 

 

دنیای کاغذی

شهر    ما   رنگش   سیاهه   ادماش   چه    بی  گناهه

یه   دنیا    قصه ی   تاریک   پشت   هر   دونه   نگاهه

یه  راه  خیلی  دور  جلو  یه   عمر  رفته   پشت   سر

تموم     ارزوها مون      غبار      گرفته     پشت    در

چرا   دلم   هر چی  می خواد   محاله  دستم   برسه

هر کسی  رو که  دوست  دارم  خیاله  دستم   برسه

تقصیر    این     زمونست     که      قلبمون      شلوغه

همه      با      هم      غریبه      عشقا    مونم    دروغه

دنیای    کاغذی    چرا   سایه   شده   رو   قلب   ما

فاصله ها   زیاد    شده    نفرت     کاشته    همه   جا

پول  شده  خورشید  روزا  عشق   دیروز   ماه   شبا

همه    چیز   ما     ادما     مرگ    خاموش      عاشقا

پول  که  صداقت  نمیشه  هم  صحبت  دل   نمی شه

تو    تنهایی    زندگی       رفیق     راهت     نمی شه

وقتی   می خوای یکی باشه  درد  دلت رو  بشنوه

کوه    پول     کنار    تو    یک     کلمه     نمی شنوه

اگه   که   تنها   بمونی   بی  هم   نفس  جا   بمونی

هم  نفست  پول   نمی شه  کاغذ  محبت    نمی شه

وقتی    ته    زندگیتون    همه    باید    برین    سفر

هر چی  دارین  جا  بذارین   برای  دنیا   بی  خبر

یه   شعر    تازه  تر    واسه    باقی    عمر تون  بگین

عشق  و مثل پول و ماشین  تو زندگیتون  راه  بدین

 

 

     ساده بودم

 

       چون  قلب  پاک  یارم  دیگر  سرای  من  نیست

                                          جز  رفتن  از  دیارش  نقشی  برای  من  نیست

      هنگام   مستی  در شب  خنجر  نشاند  به  قلبم

                                           ای   اشک   خفته ی  من   دریاب   قلب  سردم

      چون   ساده   بودم   هردم    پیش   نگاه  دریا

                                          سلطان   قلب   من   بود   او  در   نگاه     فردا

      از   دوری   و   عذابش   در   فکر   خاطراتش

                                          پژمرد     باغ    عشقم   تلخ     است    سرنوشتم

     اهوی   بخت   من   را   تیر   غمش   نفس  برد

                                             احساس زندگی هم  بی  عشق در  قفس  مرد

      می   میزنم    به    عشق    دیدار    تازه ی    او

                                           تا   اشک   درد    نریزم   هرگز   ز  دوری  او

     شاد  بودم   اگر  چه   یک  بوسه  هم   نچیدم

                                           شاکی  ز خود  که  هجرت   در   اینه   ندیدم

 

خونه ی بچگی

 

شیشه ی      مه     الود        اتاقمو                           روبه   زیبایی    تو    پاک    میکنم

واسه ی     کشیدن      خیال     تو                            روزای  تنهایی  تو   خاک   میکنم

میرسم  به  کوچه ی    بچگی هام                               جایی  که   بوده   همه ی   بازیام

از دلش  غصه رو  بیرو ن میکشم                                 جای خیر رو شرو وارون میکشم

نکنم       اون     اشتباه      بچگی                              دلش و  داغون  کنم  به  سادگی

دیگه   با    بخت    سیاه    قصه ها                               نقشه ی    جدایی    رو  نمی کشم

با    همه       ادمکای      قصه مون                             یه  راه سبز روی  زندون  میکشم

خونه  رو  با  سبزه  و  گلهای   نو                                  ادما شو    دونه     دونه    میکشم

سبزی    باغچه   رو   عین   قدیما                                 خالی   از   درد   زمونه   میکشم

خونه ی   بچگیم  و  با  رنگ سبز                                   قرمز  و   سفید   کنارش   میکشم

وسطش   یه  گل  به  نقش  ازادی                                 شکوفه    واسه    بهارش    میکشم

خورشید مهربونی رو  با یه  زرد                                  مثل   یه   تیکه   جواهر   میکشم

       یکی هست

         تو     این     دنیای     دیوونه     شبیهه      من      فراوونه

تموم     قصه ی     بودن     پر     از   دردای      زندونه

         مثل    اینکه   خدا   اینجا   فرستاده   یه   مشتی    غم

به  هر ادم   یکی   داده   همه   هم   درد   بدون   هم

         تا  می خوای  ادمی  باشی  برات  فرصت  تموم   میشه

نمی دونم    چرا   خنده    برای    ما   حروم     میشه

        چه می دونی توی خونت چه حسی داره  مهمون  شی

توی    خونت    شبیه    من    شبیه    قطره    بارون    شی

        توی    کابوس    اون     شبهای     بی   مهر  و   محبت

یه    دیوونه     میشی     اونجا     طلسم     میشه    رفاقت

        می خندن  واسه  گریه هات   نمی شینن   پای   حرفات

نمی شن  مرحم  زخمات  یه  بغض  میشی  توی  شبهات

         دیگه    شعرای    تکراری    رفیق    لحظه هات     میشه

یه    گوشه    می شینی    تنها     امید    تو    خدا    میشه

        ولی    یکی   همیشه   هست   که   می دونه   تو   تنهایی

یکی  که  با   تو   می مونه   همونه   که   دوسش   داری

        به  امیدش  تو  می سازی   خودت   رو   هم   نمی بازی

  فقط  می خوای  با  اون  باشی  رفیقش  زیر  بارون شی

 

          مسافر

 

            هر   انچه   در   سرم   بود   از  عشق   با   تو   گفتم

شرح     جدایی  ام    را     از     سرنوشت     شنفتم

            مقصود    من    تو    بودی    من   به   کجا   رسیدم

راهم    سیاه    و   فانی    در    بخت    بد     دویدم

            جز    رنگ     ناز    چشمت    رنگی    دگر    ندیدم

صد    ناز   و   صد   کنایه    از   این   زمانه   چیدم

           من   یک   مسافر   و   تو   چشم   انتظار   من   باش

هر   لحظه  از   سفر   را   یک   نامه   یار  من   باش

           تا    لحظه ی    رسیدن    تصویر    ذهن    من   باش

ای     اسم    تو    شروعم    پایان    راه     من    باش

           من   خلوتم   هیاهوست   در   فکر    چشم    اهوست

یک شب  به صبح  ندیدم گویی  طلسم  و جادوست

           با     اینکه     در     عذابم     از     دوریت      مذابم

ملک   جهان   و   هستی  گر  بی  تو  است  نخواهم

 

                                                مجرم

        من          نمی دانم         چرا                                 یک    مجرم   دل   خسته ام

        شاید   این    جرم    من   است                                  تنها    به   تو    دل   بسته ام

        در    محکمه     با      رای    تو                                  محکوم    به    حبس    ابدم

        دل     کندن    از    تو    بایدم                                   تو   خوبی   و   شاید    بدم

        سر  گشته  ام      در       وادی                                  بی حاصل      روئیای    خود

        حیران   شدم   ان  کوه  عشق                                     در  عمق  چشمانت  چه شد

        چون  می روی   تردید  مکن                                      بازنده  ای     در      انتها

        می سوزم    از    اینکه     چرا                                    دادی    مرا   به     بی  بها

        از   هر    غروب   و    سایه ای                                     از  هر   شب   و   ستاره ای

        بعد     از      تو     یادم    اورد                                  از    هر    گلی    خاطره ای

        اشکم     نگر  ،     خون    جگر                                   نازم   دلت     سنگست   مگر

        روزم     سیاه     عمرم      تباه                                   در کام  من  تلخ  است   شکر

        این    دل     بسویت     پر زده                                    این   قدر   مرا   زجرم  نده

        تو   رفتی   و   در    بی  کسی                                    دیوار     غم     دورم    زده

        زندانیت     را       شاد       کن                                  او    را    رها    در  باد  کن

        با       مهربا نی های       خود                                   عاشق  تر   از    فرهاد    کن

 

              شوق دیدار

 

                  ان    دم      که    یاد    تو     بودم

اتش   زدی         بر          وجودم

                 وقتی       شنیدم      که        میری

بر           ارزو           پا         نهادم

                 باز       اسمانم         سیاه       است

از     تکه         ابر های        نفرت

                 می بارد      هر دم      سر       من

اوار       غم           موج       مهنت

                 من    با    تو   گل      بد     نکردم

در   اوج    درد     ترک     نکردم

                اما          نشد          باور           من

ظلم    تو     را     درک      نکردم

               حالم     خرا بست      و        بیمار

چشمم   به   در      عکس    دیوار

               غافل      از    آ نم     که   این بار

                                                      بی سود  است  این  شوق  دیدار

 

                آمدم

 

                    آمدم      تنهایی      دیروز      تو     درمان    کنم

بی صدا  در  عشق  تو  تنها  و  سرگردان    شدم

                    آمدم  واژه  شوم   انجا  که   هیچ   حرفی   نبود

ناگهان    چشمان   تو    قلب   مرا   از   من  ربود

                    آمدم    تا   راه   ازادی    از    ان    زندان  شوم

راه  خود  گم کردم  و  در  یاد   تو  ویران  شدم

                   آمدم     ارامش      طوفان       روئیایت       شوم

در  میان    موج     روئیا     غرق   دریایت    شدم

                   آمدم    سدی   شوم   در   پیش   اشک  دیده ات

سد   چشمانم   شکست   از  دوری  هر  خنده ات

                   آمدم   تا   شعر   غمهای    تو     را     پنهان    کنم

شاعر   شبهای   مستی   در    دل     باران    شدم

                   آمدم   نوری   شوم    در    ظلمت   و   بی تابیت

گم   شدم   در  چشم   تو    در   ارزوی    دیدنت

 

 

         زمین

 

           زمین  ارام  نخواب  در فکر ما  باش

به  فکر  چاره ای   در  کار   ما  باش

           دل    ما     را     شکسته       نا  رفیقی

به   بی   راهه   کشانده   دل   فریبی

            به  ذهن  خسته ی  ما   خنجری  زد

به   قلب    تشنه ی    ما    اتشی    زد

            پشیمان  گشته  این   دل   تو   ندانی

به   تقدیری   اسیرم   تو   چه   دانی

             من  از رفتن  به  این  راهم  پشیمان

که  دل  دادم  به  دستانش چه اسان

              دگر   عشقت   نخواهم   بی   وفا  یار

تو    را    تنها    گذارم   در   شب   تار

              روم    اهسته   و   ارام   و   دل    شاد

ندیدم   هم   صدا   در   عمر   بر   باد

               بگیر  جسم    مرا   در    خاک   زمینم

بکن   روحم   چو    باد     ازاد   رفیقم

 

 

 

                                             شمع و پروانه

          

            زندگی  بی  او  دگر  پژمرده است                        لحظه هایم  رنگ اب  بیهوده است

            دفترم  را خط زد و  بی  من  پرید                      رفت  و  فصل  گریه هایم  سر رسید

            هر  شب  از  دوری  او   قلبم   بمرد                     قلب  او   افسوس  یار  رفته   خورد

            سینه اش  از  تکه   سنگی   پر  شده                     چشم  من  پر تر  ز  مشتی  دُر  شده

             سردیش  گرمی   عشقم   را   گرفت                    ترک  او  گویی  که  جانم  را  گرفت

             کودک  عقلش   مر ا  دیوانه   خواند                   کودک  من  در  تب  یک  بوسه  ماند

             چون   حدیث    سرنوشت   ما   شده                  قامت   شمع   بر   زمین   دریا   شده

              او  خدایش  هم  چو  یک  پروانه  بود                  قلب  او  با    شمع     ما   بیگانه   بود

              یک  نگاهش  دید   و   با   پروانه   شد                 چون  به  اوجش  امد  او  رندانه   شد

               اتش    عشق    بر   سرش   فواره   زد               دست  رد   بر   سینه اش   پروانه  زد

               تا  سحر  او  کم  شد  و  جانش   برفت                 عشق  او  از  سینه اش   بیرون   نرفت

               او بدانست عشق او چون  خواب  بود                   بی  سبب    دل   اینهمه   بی تاب  بود

               اری   این   قصه   شبیه   کار   ماست                 شمع  من   بازنده ی  این   ماجراست

               شمع  من  تا  انتها  در  عشق بسوخت                  چشم  دل  بر  رفتنت   دائم     بدوخت

               گرچه  این  در  چشم  تو  دیوانگیست                   عاشقی  در  دین  من   یک   زندگیست

 

               دل پروانه کجا و

                               شمع  افسانه کجا

                                          توء  بازنده کجا و

                                                                          منه   دیوانه   کجا

                                                              بنام

 گفتار نیک                                                                          کردار نیک

                                                       پندار نیک

 

وصیت نامه کوروش بزرگ:

پس از مرگ بدنم را موميایی نكنيد

 ادامه مطلب...

 

زندگی یعنی..

 

زندگی   یعنی   خدا  را  یافتن

زندگی یعنی که عاشق  سوختن

زندگی یعنی که خوبی خواستن

نام  نیکو  در   دیاری   داشتن

زندگی  یعنی  شکفتن در خزان

زندگی  یعنی  پریدن  بی  امان

زندگی  یعنی که  باطن  ساختن

دل  به  خوبی های  دنیا  باختن

زندگی  یعنی  گذشتن   از  گناه

نور  امید  را  دهی  بر  بی  پناه

زندگی  یعنی  شوی   والا  مقام

حس  زیبای  گذشت   از  انتقام

زندگی  یعنی  صبوری   در  بلا

زندگی  یعنی  همان  یاد   خدا

 

 

     مزرعه

 

      مزرعه ی خشک قلبم  حاصل  عشق  و  فرییبه

واسه  تو ، تنهایی و  من  روزای  رفته   غریبه

      رنگ  خود خواهی  چشمات وسط  باغ  نگاهم

پاشیده    غبار    غصه    رو    وجود    بی گناهم

       تو  همون  سایه  وحشت  رو  تن  روزای  ابری

وحشت  نبودن  تو  حراس  از  یه  قلب  سنگی

       می دونم دنیای قلبت خالی از وسوسه ها بود

ولی  ازسیل غم تو مزرعه خشک شد و پژمرد

       می خواستی  تنها  بمونی  با  تموم  ارزوهات

منم  ارزوم  همین  بود  ببوسم   شراب  لبهات

        ندیدی   تنها   نشستم   گوشه ی   شهر  نگاهت

رفتی  و  لبهای  بستم  می خونه اسم تو ساکت

          اشکای    روز   جدایی   رفیق    تنهائیام   بود

یه  شبه یه جای  خالی  توی دنیای  شبام بود

         حیله ی   سیاه  قلبت   مثل  یه  خنجر  زهری

می شینه  توی  وجودم  تا  بباره  دل  زخمی

 

        رفتی  و  خسته  و   تنها

                          مونده این مزرعه با باد

                                                   با همه خشکی و زردی

                                                                           نرفته   اسم  تو   از  یاد

 

 

 

     بهونه

 

      تو  بی صدا من  بی صدا یه حرف  تازه  نداریم

بهونه ها    تموم    شده    کنار    هم   نمی مونیم

      تو  راهی  جاده  سبز   من   راهی   می خونه ها

تو  از  دلم   جدا   شدی   من   از   همه   ارزوها

      نفرت  من  سهم   تو  شد  عشق  تو  سهم  زندگیم

خاطره هات  مال  منه   تو   کوچه ی   دلواپسیم

      اگه   یه   روز  قدم   زدی   تو   دفتر   خاطره ها

یادت  بیاد  ساده   بودم   واسه   تموم  لحظه ها

     هنوز  برام  سوال  شده  کار  تو  بی جواب شده

تو  تنهایی   نشستی   و   دیدن   تو   سراب   شده

      تو    تنهائیت    مزاحم    قلب    کوچیکت   نمیشم

برای     قلب    سبز    تو    کویر   خشکت   نمیشم

 

       شاید  تو  تنهایی  شب

                            ستارم   و   پیدا   کنی

                                                          مثل  قدیم  بی  بهونه

                                                                                      اسم  منو  صدا  کنی

 

             معرفت

 

                هر   که   خواهد   یار   باشد   با    دلم

در     تمام     عمر     باشد      او      گلم

                از    تمام    دُر    و    گوهر    در    کلام

من   یکی   از   او   بخواهم   در  مرام

               معرفت    از   قلب   او   خواهش   کنم

یک   جهان    خوبی   را   یارش    کنم

               معرفت   را  پنج   گنج   است  در  نهان

هر   یکی    از    دیگری    برتر    بدان

               میم    ان   مهر    است  و  پاکی  و  وفا

عین    ان    عشقی    برای     لحظه ها

               ر    به    راستی ها     کشاند    روزگار

ف     فروتن    میکند    در    هر    دیار

               ت    همان   در   معنی   خوارم    نکن

بعد   از   این   گویم   مرا   ترکم   نکن

               گر    تمام    معرفت    در   فکر  توست

پس  بیا  چون  روح  من  بیمار توست

 

 

     باورم نمیشه

 

      باورم     نمیشه    دوستداری     پیشت   نباشم

من    که    ارزوم     بوده    واست    فدا    شم

      خیلی   سخته    که     می خوای     منو    نبینی

من    که    چشمام    و    میدم    تا    تو    ببینی

       چرا   تو   بازی   ما   همیشه    من    یه    عاشقم

تو   مثل    دریای    من    منم    مث   یه    قایقم

       قایقی    سرگردونم     میون     دریای    چشات

شکسته  دیوار  دل   از  موج  سرد  و  بی وفات

       عشق    تو    برای   من    فانوسه    راه     تارمه

کوله  بار  خاطره    همدم    و     تنها      یارمه

       دل  من  خوب  می دونه  تمومه   توفان  دلت

یه روز  از  همین  روزا  اروم میشم  تو  ساحلت