زمین

 

           زمین  ارام  نخواب  در فکر ما  باش

به  فکر  چاره ای   در  کار   ما  باش

           دل    ما     را     شکسته       نا  رفیقی

به   بی   راهه   کشانده   دل   فریبی

            به  ذهن  خسته ی  ما   خنجری  زد

به   قلب    تشنه ی    ما    اتشی    زد

            پشیمان  گشته  این   دل   تو   ندانی

به   تقدیری   اسیرم   تو   چه   دانی

             من  از رفتن  به  این  راهم  پشیمان

که  دل  دادم  به  دستانش چه اسان

              دگر   عشقت   نخواهم   بی   وفا  یار

تو    را    تنها    گذارم   در   شب   تار

              روم    اهسته   و   ارام   و   دل    شاد

ندیدم   هم   صدا   در   عمر   بر   باد

               بگیر  جسم    مرا   در    خاک   زمینم

بکن   روحم   چو    باد     ازاد   رفیقم

 

 

 

                                             شمع و پروانه

          

            زندگی  بی  او  دگر  پژمرده است                        لحظه هایم  رنگ اب  بیهوده است

            دفترم  را خط زد و  بی  من  پرید                      رفت  و  فصل  گریه هایم  سر رسید

            هر  شب  از  دوری  او   قلبم   بمرد                     قلب  او   افسوس  یار  رفته   خورد

            سینه اش  از  تکه   سنگی   پر  شده                     چشم  من  پر تر  ز  مشتی  دُر  شده

             سردیش  گرمی   عشقم   را   گرفت                    ترک  او  گویی  که  جانم  را  گرفت

             کودک  عقلش   مر ا  دیوانه   خواند                   کودک  من  در  تب  یک  بوسه  ماند

             چون   حدیث    سرنوشت   ما   شده                  قامت   شمع   بر   زمین   دریا   شده

              او  خدایش  هم  چو  یک  پروانه  بود                  قلب  او  با    شمع     ما   بیگانه   بود

              یک  نگاهش  دید   و   با   پروانه   شد                 چون  به  اوجش  امد  او  رندانه   شد

               اتش    عشق    بر   سرش   فواره   زد               دست  رد   بر   سینه اش   پروانه  زد

               تا  سحر  او  کم  شد  و  جانش   برفت                 عشق  او  از  سینه اش   بیرون   نرفت

               او بدانست عشق او چون  خواب  بود                   بی  سبب    دل   اینهمه   بی تاب  بود

               اری   این   قصه   شبیه   کار   ماست                 شمع  من   بازنده ی  این   ماجراست

               شمع  من  تا  انتها  در  عشق بسوخت                  چشم  دل  بر  رفتنت   دائم     بدوخت

               گرچه  این  در  چشم  تو  دیوانگیست                   عاشقی  در  دین  من   یک   زندگیست

 

               دل پروانه کجا و

                               شمع  افسانه کجا

                                          توء  بازنده کجا و

                                                                          منه   دیوانه   کجا

 

زندگی یعنی..

 

زندگی   یعنی   خدا  را  یافتن

زندگی یعنی که عاشق  سوختن

زندگی یعنی که خوبی خواستن

نام  نیکو  در   دیاری   داشتن

زندگی  یعنی  شکفتن در خزان

زندگی  یعنی  پریدن  بی  امان

زندگی  یعنی که  باطن  ساختن

دل  به  خوبی های  دنیا  باختن

زندگی  یعنی  گذشتن   از  گناه

نور  امید  را  دهی  بر  بی  پناه

زندگی  یعنی  شوی   والا  مقام

حس  زیبای  گذشت   از  انتقام

زندگی  یعنی  صبوری   در  بلا

زندگی  یعنی  همان  یاد   خدا

 

 

     مزرعه

 

      مزرعه ی خشک قلبم  حاصل  عشق  و  فرییبه

واسه  تو ، تنهایی و  من  روزای  رفته   غریبه

      رنگ  خود خواهی  چشمات وسط  باغ  نگاهم

پاشیده    غبار    غصه    رو    وجود    بی گناهم

       تو  همون  سایه  وحشت  رو  تن  روزای  ابری

وحشت  نبودن  تو  حراس  از  یه  قلب  سنگی

       می دونم دنیای قلبت خالی از وسوسه ها بود

ولی  ازسیل غم تو مزرعه خشک شد و پژمرد

       می خواستی  تنها  بمونی  با  تموم  ارزوهات

منم  ارزوم  همین  بود  ببوسم   شراب  لبهات

        ندیدی   تنها   نشستم   گوشه ی   شهر  نگاهت

رفتی  و  لبهای  بستم  می خونه اسم تو ساکت

          اشکای    روز   جدایی   رفیق    تنهائیام   بود

یه  شبه یه جای  خالی  توی دنیای  شبام بود

         حیله ی   سیاه  قلبت   مثل  یه  خنجر  زهری

می شینه  توی  وجودم  تا  بباره  دل  زخمی

 

        رفتی  و  خسته  و   تنها

                          مونده این مزرعه با باد

                                                   با همه خشکی و زردی

                                                                           نرفته   اسم  تو   از  یاد

 

 

 

     بهونه

 

      تو  بی صدا من  بی صدا یه حرف  تازه  نداریم

بهونه ها    تموم    شده    کنار    هم   نمی مونیم

      تو  راهی  جاده  سبز   من   راهی   می خونه ها

تو  از  دلم   جدا   شدی   من   از   همه   ارزوها

      نفرت  من  سهم   تو  شد  عشق  تو  سهم  زندگیم

خاطره هات  مال  منه   تو   کوچه ی   دلواپسیم

      اگه   یه   روز  قدم   زدی   تو   دفتر   خاطره ها

یادت  بیاد  ساده   بودم   واسه   تموم  لحظه ها

     هنوز  برام  سوال  شده  کار  تو  بی جواب شده

تو  تنهایی   نشستی   و   دیدن   تو   سراب   شده

      تو    تنهائیت    مزاحم    قلب    کوچیکت   نمیشم

برای     قلب    سبز    تو    کویر   خشکت   نمیشم

 

       شاید  تو  تنهایی  شب

                            ستارم   و   پیدا   کنی

                                                          مثل  قدیم  بی  بهونه

                                                                                      اسم  منو  صدا  کنی

 

             معرفت

 

                هر   که   خواهد   یار   باشد   با    دلم

در     تمام     عمر     باشد      او      گلم

                از    تمام    دُر    و    گوهر    در    کلام

من   یکی   از   او   بخواهم   در  مرام

               معرفت    از   قلب   او   خواهش   کنم

یک   جهان    خوبی   را   یارش    کنم

               معرفت   را  پنج   گنج   است  در  نهان

هر   یکی    از    دیگری    برتر    بدان

               میم    ان   مهر    است  و  پاکی  و  وفا

عین    ان    عشقی    برای     لحظه ها

               ر    به    راستی ها     کشاند    روزگار

ف     فروتن    میکند    در    هر    دیار

               ت    همان   در   معنی   خوارم    نکن

بعد   از   این   گویم   مرا   ترکم   نکن

               گر    تمام    معرفت    در   فکر  توست

پس  بیا  چون  روح  من  بیمار توست

 

 

     باورم نمیشه

 

      باورم     نمیشه    دوستداری     پیشت   نباشم

من    که    ارزوم     بوده    واست    فدا    شم

      خیلی   سخته    که     می خوای     منو    نبینی

من    که    چشمام    و    میدم    تا    تو    ببینی

       چرا   تو   بازی   ما   همیشه    من    یه    عاشقم

تو   مثل    دریای    من    منم    مث   یه    قایقم

       قایقی    سرگردونم     میون     دریای    چشات

شکسته  دیوار  دل   از  موج  سرد  و  بی وفات

       عشق    تو    برای   من    فانوسه    راه     تارمه

کوله  بار  خاطره    همدم    و     تنها      یارمه

       دل  من  خوب  می دونه  تمومه   توفان  دلت

یه روز  از  همین  روزا  اروم میشم  تو  ساحلت